Judaizm

Początki judaizmu

Po zdobyciu Babilonu Cyrus w 538 roku p.n.e. po­zwolił Żydom wrócić do ojczyzny i odbudować świą­tynię jerozolimską. Część wygnańców powróciła do kraju Judy. Odbudowa ciągnęła się jednak długo. Przybysze z Babilonii ulegali wpływom ludności, któ­rą tu zastali. Stan ten niepokoił zwolenników judaizmu w Babilonii. Postanowili oni uzdrowić radykalnie sytuację w ojczyźnie. Dokonał tego kapłan i pisarz imieniem Ezdrasz, który przeprowadził też ra­dykalną reformę całego życia religijnego oraz piętno­wał nadużycia społeczne. Ogłosił on uroczyście „Pra­wo Jahwe" całemu ludowi. To ogłoszenie Tory ozna­cza powstanie judaizmu. Sprawy polityczne i społeczne uporządkował w Ju­dzie Nehemiasz. Prowincja judzka korzystała odtąd z szerokiej autonomii wewnętrznej. Na jej czele stał arcykapłan świątyni jerozolimskiej.. Decyzja króla perskiego przekształciła całkowicie istotę żydowskiej religii. Z niewielkiego związku plemion powstał nowy twór — naród, którego nie łączyła wspólnota terytorium, lecz ta sama wyznawana przez wszystkich jego członków religia, dająca odtąd silne poczucie jedności. Wskutek reform Ezdrasza i Nehemiasza doszło do ostatecznego zerwania z Samarytanami. Wykluczono ich ze społeczności żydowskiej i zabroniono im wstę­pu do świątyni jerozolimskiej. Samarytanie przyjęli za podstawę swych wierzeń Pięcioksiąg i nie uznali późniejszych ksiąg judaizmu. Zbudowali oni własną świątynię na górze Garizim, w pobliżu dawnego Sy-chem lobecnie Nablus, którą zburzył dwa wieki póź­niej Jan Hirkan. Ten wielki rozłam w obrębie judaiz­mu ma swe początki w dawnej rywalizacji plemion północnych i południowych. Gmina Samarytan nie wy­szła poza wąskie ramy swego okręgu. Jej liczebność stale malała. Przetrwała jednak do naszych czasów i obecnie liczy około 200 członków. Helle­nizm przenikał też do Judei, która zachowała swą au­tonomię polityczną i religijną. Pociągał on wielu Ży­dów, zwłaszcza z warstw wykształconych. Zarzucając własną religię nie przyjmowali jednak żadnej nowej, lecz stawali się ateistami. Zycie religijne Żydów kon­centrowało się wtedy wokół Tory. Jej egzemplarze znalazły się we wszystkich synagogach. Ponieważ ka­płani, którzy winni wyjaśniać Prawo, zajmowali się bardziej kultem świątynnym, powstała wówczas grupa ludzi, którzy poświęcili się studiowaniu i wyjaśnianiu Prawa. Byli to tzw. soferim, czyli pisarze. Kult w drugiej świątyni zorganizowano zgodnie z nakazami Kodeksu Kapłańskiego. System ofiar został znacznie rozwinięty.. Dzień Pojednania, czyli Jom Kippur (Kapł. 16, 33), pozostał głównym dniem pokuty judaiz­mu, a symbolika jego nie uległa zmianie aż do na­szych Stopniowo rozwijał się w Judei opór przeciwko hel­lenizmowi. Wybuchło powstanie w obronie religii. Na jego czele stanął skromny kapłan z Modiin, Mata-tiasz z rodu Hasmoneuszy, oraz jego synowie, zwłasz­cza zaś Juda zwany Machabejczykiem (od hebr. ma~ chebct, „młot"). Zdobył on część Jerozolimy wraz ze świątynią. Z wydarzeniem tym tradycja związała uro­czystość obchodzoną w grudniu jako święto Chanuk-ka („poświęcenie"). Walki machabejskie przyniosły wolność religijną i niezależność polityczną, które umo­żliwiły wprowadzenie rządów Prawa. Dalszy rozwój sytuacji spowodował, że wśród cha- sidim powstały nowe ugrupowania religijne, które z czasem przekształciły się w stronnictwa polityczne. Jednym z nich byli saduceusze, którzy mimo ulegania wpływom hellenizmu pozostali monoteistami i prze- strzegali ściśle Tory.

Najstarszą religią monoteistyczną jest judaizm - zaczął się kształtować około 1800 lat p.n.e. około 5 milionów mieszka w Izraelu, a ponad 5,5 miliona w diasporze, głównie w Stanach Zjednoczonych. Początki judaizmu wiążą się z wyjściem patriarchy Abrahama z Uhr Chaldejskiego do ziemi Kanaan. Podstawą tej religii jest wiara w jednego Boga - Jahwe, który stworzył świat i nim kieruje. Izraelici zawarli z Jahwe przymierze. Oczekują przyjścia Mesjasza. Świętą księga jest Pięcioksiąg Mojżeszowy (Tora). Korzysta się też z mądrości zapisanych w Talmudzie. Obecnie judaizm dzieli się na ortodoksyjny, reformowany (postępowy) i konserwatywny.

Normy przestrzegane przez ortodoksyjnego Żyda:

    osiem dni po narodzinach dziecko płci męskiej jest obrzezane;

    za dorosłych uznaje się dziewczynki w wieku 12 lat i chłopców w wieku 13 lat. Moment wejścia w dorosłość nosi nazwę bar micwy (u chłopców) i bat micwy (u dziewcząt);

    od momentu wejścia w dorosłość obowiązuje zakaz przebywania w zamkniętym pomieszczeniu dwóch osób przeciwnej płci nie spokrewnionych ze sobą;

    małżeństwo i posiadanie dzieci;

    na łożu śmierci winno wyznać się swoje grzechy;

    w ciągu dnia należy odmówić trzy modlitwy;

    spożywać można tylko żywność koszerną;

    obowiązkowe święcenie szabatu - zakaz wykonywania wszelkiej pracy od zmroku w piątek do zmroku w sobotę;

Najważniejsze święta judaistyczne:

    Rosz ha-Szan - Nowy Rok;

    Jom Kipur - Dzień Pojednania; trwa 30 dni we wrześniu i październiku

   Sukkot - Święto Namiotów;14.1

    Purim; święto uchronienia Żydów ;14.luty - marzec

    Chanuka; 29/30 listopad

    Pascha. Wyzwolenie izraelitów z Niewoli Egipskiej ; marzec - kwiecień

Ortodoksyjny Żyd – przestrzegający zasad Judaizmu i wierzący w judaizm Żyd

Koszerność, kaszrut– pojęcie, odnoszące się do reguł obowiązujących w prawie żydowskim (halacha), określających rodzaje produktów dozwolonych do spożywania (pokarmy, napoje i leki) oraz warunki w jakich powinny być produkowane oraz spożywane

Judaizm  Gwiazda Dawida zwana też Tarczą Dawida. Gwiazda Dawida nie jest symbolem religii żydowskiej, tylko znakiem, który ma wymiar narodowościowy. Jest ona również oficjalnym symbolem państwa Izrael i jest umieszczana na oficjalnych dokumentach. Judaizm ukształtował się w II tysiącleciu p.n.e

Statystyki znajdują się na stronie o chrześcijaństwien samym dole
http://projektszlachcicki.blogspot.com/2013/02/chrzescijanstwo_24.html