czwartek, 21 marca 2013

Galeria


Grób Pański w Jerozolimie
Bazylika św Piotra w Rzymie
















Kościół katolicki w srodku
















Meczet














Kaaba (Mekka)












Meczet w srodku















Cerkiew Moskiewska (Kreml)















Wnetrze cerkwii prawosławnej














Zbór Luterański w środku














Muzyka sakralna w kościele luterańskim jest chóralna















Ściana płaczu w Jerozolimie













Synagoga

















Synagoga w środku













 
Siedziba Królowej angielskiej - zwierzchnika anglikanów




Elżbieta II

Kościół Anglikański




Zbór kalwińki
Zbór kalwiński w środku

wtorek, 19 marca 2013

Luteranizm




Luteranizm

Luteranizm – Doktryna teologiczna i chrześcijański ruch reformacyjny, zapoczątkowany przez Marcina Lutra w XVI wieku (za datę jego rozpoczęcia uważa się rok 1517). Stanowi jeden z nurtów protestantyzmu i ewangelicyzmu.

Zasady:

-Tylko łaska
-Tylko pismo
-Tylko Chrystus
-Tylko wiara


Założyciel Luteranizmu:

Czego uczy katolików Marcin Luter?
Marcin Luter (niem. Martin Luther, ur. 10 listopada 1483 r. w Eisleben, zm. 18 lutego 1546 r. tamże) – niemiecki reformator religijny, teolog i inicjator reformacji, mnich augustiański, doktor teologii, współtwórca luteranizmu. Autor 95 tez potępiających praktykę sprzedaży odpustów, w których odrzucał możliwość kupienia łaski Bożej.
Pomimo że nie brał czynnego udziału w wystąpieniach religijnych i społeczno-politycznych, a jedynie pisał polemiki i katechezy, skupił wokół swojej idei całą opozycję Kościoła katolickiego. Przełożył Biblię na język niemiecki był autorem Postylli Domowej, Małego i Dużego katechizmu, Artykułów szmalkaldzkich oraz wielu pieśni kościelnych, w tym ewangelickiego hymnu: Warownym grodem jest nasz Bóg.
Podstawę jego nauki stanowią hasła: sola scriptura – jedynie Pismo, sola fide – jedynie wiara, sola gratia – jedynie łaska, solus Christus – jedynie Chrystus, solum  Ve rbum – jedynie Słowo.
Kościoły protestanckie uznają Lutra za bohatera wiary, reformatora i odnowiciela Kościoła. Kościół anglikański zalicza Lutra do grona świętych. Jego wspomnienie obchodzone jest w rocznicę śmierci, 18 lutego.

sobota, 9 marca 2013

mapa

                                                                                                 
Ilości wyznawców na świecie:
Katolicyzm 1,1 mld
Islam 1 mldPrawosławie 300 mln
Anglikanizm 78 mln
Luteranizm 73,8 mln
Judaizm 13,3 mlnKalwinizm 10 mln








niedziela, 24 lutego 2013

Anglikanizm


Zasady Anglikanizmu :

- Zachowanie dogmatów wiary katolickiej ustalonych w pierwszych wiekach chrześcijaństwa
- Źródłem objawienia jest Biblia, interpretowana w oparciu o Tradycję, przy prymacie Biblii. Uznano dogmaty trzech pierwszych soborów ekumenicznych.
- Uznano, że Jezus Chrystus jest obecny w eucharystii w sposób symboliczny.
- Uznano zasadę usprawiedliwienia przez wiarę oraz przeznaczenia (predestynacji) do zbawienia, kładąc nacisk na: pracę człowieka, wolną wolę i łaskę Bożą.
- Odrzucono wiarę w czyściec, kult świętych i relikwi.
- Odrzucono zwierzchnictwo papieża.
- Zachowano hierarchiczny (episkopalny) ustrój Kościoła z nienaruszoną sukcesją apostolską. Wyznaczanie biskupów jest przywilejem króla.
- Udzielanie sakramentów, kaznodziejstwo i odprawianie nabożeństw zastrzeżono dla duchownych wyświęcanych przez biskupów.
- Odrzucono celibat.

Założyciel Anglikanizmu:



Henryk VIII (ur. 28 czerwca 1491 w Greenwich, zm. 28 stycznia 1547 w Londynie) – król Anglii (od 21 kwietnia 1509 do końca życia), lord Irlandii (1494–1542), król Irlandii (1542–1547), drugi monarcha z dynastii Tudorów (po swoim ojcu, Henryku VII). Doprowadził w latach 20. i 30. XVI wieku do rozłamu z Kościołem rzymskokatolickim oraz ustanowienia niezależnego Kościoła anglikańskiego; za jego panowania dokonano kasaty klasztorów. Zasłynął 6 małżeństwami oraz ścinaniem niektórych swoich małżonek.

Znaczące akty prawne uchwalone za jego panowania
kilka ustaw rozdzielających Kościół anglikański od Kościoła katolickiego oraz ustanawiających Henryka VIII głową Kościoła anglikańskiego;
Akty Unii 1536–1543 (łączące Anglię i Walię w jeden naród)
Dekret o Sodomii (tzw. Buggery Act) 1533 – pierwsze angielskie prawo przeciw sodomii
Ustawa o Czarach (tzw. Witchcraft Act) 1542 – karząca śmiercią za "wywoływanie lub wyczarowywanie złych duchów"

Prawosławie







Na przestrzeni dziejów zmieniała się mentalność ludzi. Stąd też pojawiły się nowe odłamy religijne i nowe prądy filozoficzne. Jednym z odłamów religijnych powstałych w wyniku przemian był grekokatolicyzm. Prawosławie jest odłamem chrześcijaństwa. Prawosławni przyjmują dogmatykę Kościoła Katolickiego. Szczególną uwagę przywiązują do Ducha Świętego i jego pochodzenia. Religia ta pozostaje w unii z Rzymem i co za tym idzie uznaje papieża za głowę Kościoła. Katolików i grekokatolików łączą także najważniejsze nauki, np. te dotyczące czyśćca. Ten odłam religijny przyjmuje jednak inne obrządki religijne, sposób sprawowania liturgii, prawo kościelne, a także odmienną organizację diecezjalną.

Prawosławie wyznaje obrządek bizantyjski. Aby zrozumieć pochodzenie grekokatolicyzmu należy uzmysłowić sobie kondycję Kościoła w pierwszym tysiącleciu naszej ery. Był to Kościół bardzo niejednolity. Wiele gmin religijnych rozwijało się odrębnie od siebie, często wyznając zupełnie inne zasady. Pod koniec IV wieku pojawiły się dwa główne odłamy – gminy połączone z Konstantynopolem, wyznające obrządek bizantyjski, nazywane powszechnie kościołem wschodnim oraz gminy sprzymierzone z Rzymem, propagujące obrządek rzymskokatolicki, zwane kościołem zachodnim. Prawosławie należy do orientacji wschodniej. Wynikało to głównie z tego, że ma on swoje początki na wschodzie, bo w Rusi Kijowskiej. To właśnie tam powstały pierwsze gminy wyznaniowe oraz stworzone pierwsze struktury kościoła prawosławnego.
Wielki wpływ na historię tego odłamu miały wydarzenia z XI wieku.. Miejsce ma wówczas schizma wschodnia zmieniająca bieg świata religijnego. Oba kościoły objęły się wzajemnie klątwą - ekskomuniką. Kościół katolicki uznał bizantyjskie wyznania za „odszczepieństwo” i oczekiwał na powrót na swoje łono. Oczywiście domagał się reform i nie zamierzał akceptować kościoła grekokatolickiego w jego ówczesnym stanie. Przez wiele wieków Rzym dążył do pojednania z Konstantynopolem. Postawił jednak kilka warunków. Przede wszystkim kościoły bizantyjskie miały uznać zwierzchność biskupa Rzymu.

Drugim ważnym warunkiem było uznanie rzymskiej wykładni wiary. Oczywiście Kościół katolicki nie tylko wymagał, w zamian ofiarował zachowanie dotychczasowego obrządku liturgicznego, własnego języka i kalendarza. Zgodzono się także na zawieranie małżeństw przez niższe duchowieństwo. Zasady wiary prawosławni mają więc podobne do rzymskokatolickich wierzących. Prawosławni mają własny kalendarz oraz nieco odmienne święta religijne. Do najważniejszych świąt religijnych należą: Wigilia Bożego Narodzenia (6.01), Obrzezanie Chrystusa, Św. Bazylego Wielkiego, Nowy Rok (14.01), Trzech Świętych Ojców Kościoła: Bazylego Wielkiego, Grzegorza Teologa, Jana Złotoustego. Obrzędy prawosławne różnią się od obrządków zachodniego kościoła. Inaczej wyglądają podstawowe sakramenty, takie jak ślub.

Prawosławie a katolicyzm


Patyjarcha Moskiewski Cyryl 1
spółczesna polityka ekumeniczna sprawiła, że kościół  prawosławny  i  katolicki żyją w zgodzie. Nazywani są braćmi w wierze. Możliwe było to dzięki wzajemnym ustępstwom i licznym umowom. Oczywiście nadal istnieje wiele różnic i tematów spornych pomiędzy oboma wyznaniami. Jednakże spólne źródło wiary daje możliwość nawiązania poprawnych stosunków. Niewątpliwe pomogły w tym zmiany czasów. Nikomu nie przychodzi już przecież organizowanie krucjat i przymusowe nawracanie do „właściwego” wyznania.

Kalwinizm


Kalwinizm wywodzi się z reformacji szwajcarskiej, którego działaczem był m.in. Huldrych
Zwingli. Ostateczna postać nadal jej Jan Kalwin. Kalwinizm odegrał znaczną rolę w formowaniu
się wielu ruchów protestanckich: purytanów, hugenotów,
Główne zasady:
-surowe wskazania etyczne
-symboliczne sakramenty chrztu i Komuni Św.(w eucharystii nie ma transsubstancjacji-tylko
duchowa obecność Chrystusa)
-luźno powiązane wspólnoty wiernych
-zakaz umieszczania w kościele obrazów(bezwzględny ikonoklazm)
-kult Biblii
-powszechne kapłaństwo wszystkich wiernych(brak wydzielonego, hierarchicznego duchowieństwa)
-zbawienie jest ograniczone, tzn. Jezus umarł nie dla zbawienia wszystkich ludzi, lecz tylko
tych wybranych przez Boga
-bezwarunkowa predestynacja(predestynacja (łac. przeznaczenie) - teza głoszona przez Jana Kalwina, która mówi, że Bóg przeznaczył jednych na zbawienie, a innych na potępienie. Zbawcza wiara i będą jej skutkiem dobre uczynki są wynikiem odwiecznego Bożego postanowienia, a nie wolnej woli człowieka.

Założyciel Kalwinizmu:


Jan Kalwin, fr. Jean Cauvin albo również Jean Calvin (ur. 10 lipca 1509 w Noyon, zm. 27 maja 1564 w Genewie) – teolog i humanista. Twórca jednej z doktryn religijnych - ewangelicyzmu reformowanego, przyjętej przez kościoły ewangelicko-reformowane, prezbiteriańskie i kongregacjonalne, opierającej się na predestynacji, symbolicznej obecności Jezusa Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej i surowych regułach życia. Nazywany "teologiem par excellence"; "Arystotelesem Reformacji"; "Akwinitą Kościoła reformowanego"; "Likurgiem chrześcijańskiej demokracji"; "papieżem Genewy"; "najbardziej chrześcijańskim mężem swej epoki" czy też "drugim patriarchą reformacji".

Kalwin był również organizatorem – stworzył "prezbiterialny" system rządów, który wywarł duży wpływ na teorię państwa demokratycznego. Głównym dziełem Kalwina jest Institutio religionis christianae.

Islam



zapoczątkowany w 610 r. przez Mahometa i jego nauki, jako religia monoteistyczna, wskazująca na istnienie tylko jednego Boga, zostały spisane w świętą księgę Koran.
P\
Oto pięć podstawowych zasad (filarów - Arkan al. - Islam) tej religii :

wyznanie wiary (szahada, Shahadah) - jest jeden i jedyny Bóg stwórca – Allah, a Mahomet jest Jego Prorokiem .Po arabsku wyznanie wiary brzmi: "(Aszhadu anna) la ilaha illa Allah wa Muhammadan Rasulu li-Llah!", co należy rozumieć jako:"(Oświadczam, że) nie ma boga prócz Boga (Allaha), a Mahomet jest wysłannikiem Boga". Takie wyznanie wiary można wypowiadać jedynie w obliczu Allaha, co oznacza, że nie musi być świadków podczas wypowiadania wyznania wiary, bardziej liczy się intencja wypowiadającego.
modlitwa (salat ) - każdy muzułmanin zobowiązany jest do modlitwy pięć razy dziennie. Niezależnie gdzie się znajduje twarz modlącego powinien być zwrócona w stronę Mekki, (do 627 roku w stronę Jerozolimy). Miejscem modlitwy muzułmanów jest meczet, z wybudowanym minaretem, czyli wierzą, z której muezin zwołuje wszystkich na modlitwę do świątyni muzułmańskiej.
obowiązek jałmużny (zakat) – każdy muzułmanin jest zobowiązany do oddania części swoich dochodów na rzecz innych, często biedniejszych od siebie; Jałmużna zbierana jest w formie daniny od dochodu;

post ( saum), muzułmanie wyróżniają trzy typy postu pod względem stopnia obowiązkowości tj.: obowiązkowy (wadżib) z pewnych wyraźnych powodów np.: w ramadanie, lub ramazanie, (który według kalendarza muzułmańskiego przypada na dziewiątym miesiącu roku).Obowiązek postu obejmuje następującą osobę: muzułmanina/kę, odpowiedzialną moralnie (mukallaf), zdolną do postu (kadir),. nie podróżującą (mukim) oraz wolną od formalnych przeszkód poszczenia (chal min mawani) np.: kobieta w ciąży lub karmiąca, małe dzieci i osoby starsze oraz będący w długiej podróży.
(manhij an) post ekspiacyjny, post nieokreślonego ślubowania.

pielgrzymka do Mekki, tzw. większa lub pełna, którą każdy muzułmanin ma obowiązek odbyć raz w życiu (hadżdż), jedyne co może go zwolnić to bardzo zła sytuacja finansowa lub zdrowotna. Pielgrzymka do Mekki powinna być zbiorowa, ponieważ podczas niej odbywa się wiele zaplanowanych modlitw.

Niektórzy uznają jako szósty filar dżihad (arab.święta wojna),czyli walkę z niewiernymi w celu poszerzenia terytorium islamu. Według naukowców muzułmańskich dżihad możne być prowadzony przez walkę,(mieczem), językiem (nawracanie słowem), rękami i sercem.

Oprócz powyższych filarów wśród zasad religii muzułmańskiej obowiązują jeszcze dodatkowe wypływające z nauki Mahometa np.:
Ludzie nie powinni bać się nikogo poza Allahem, który jest jedynym bogiem i nie ma swoich następców,
powinni całkowicie poddać się jego woli, stąd nazwa muzułmanie (arab. muslim, poddający się woli boga),
wiara w Jego (Allaha) Anioły - np. anioła Dżibrila (Gabriela) lub Michaila (Michała,)
w Dzień Ostatni - czyli Dzień Sądu Ostatecznego, w którym ludzie będą osądzeni za swoje czyny przez Boga,
za proroków uznawani są wszyscy ze Starego Testamentu (np.: Mojżesz, Dawid, Abraham) oraz Jezus (Isa),
wszyscy ludzie są równi wobec Boga - to szczególnie podobało się i przyciągało biedniejszych do religii.

Islam Właściwym symbolem islamu jest szahada napisana czarnymi literami na białym tle lub białymi literami na czarnym tle. Znacznie częściej jednak jako symbol islamu traktuje się półksiężyc (arab. hilal). Zasadniczo, z historycznego punktu widzenia jest to niewłaściwe, gdyż półksiężyc był nie symbolem religii, a jedynie kalifatu.
Data tej ucieczki, zwanej hidżrą, przypadająca na 622 r. ery chrześcijańskiej, przyjęta została za pierwszy rok ery muzułmańskiej. Począwszy od niej liczone są kolejne lata islamskiego kalendarza. Ucieczkę Mahometa do Medyny poprzedziła mała hidżra do Etiopii.
Założyciel Islamu:


Mahomet, a właściwie Muhammad, syn Andullaha, urodził się około 570 r. w Mekce. Pracując jako konwojent, a z czasem kierownik karawan kupieckich często spotykał Żydów i chrześcijan, z którymi mógł wdawać się w pasjonujące go dyskusje na tematy metafizyczne. Gdyby jego wczesne koncepcje religijne spotkały się z większym zrozumieniem ze strony przedstawicieli chrześcijaństwa czy judaizmu, dzieje świata potoczyły się zapewne zupełnie inaczej. Tymczasem odrzucenie ich przez przedstawicieli obu tych wielkich monoteistycznych religii popchnęło Mahometa ku stanom depresyjnym. I wówczas to otrzymał objawienie: archanioł Gabriel miał powołać go na proroka, wzywając do wiary w jednego Boga – Allaha[2] i naprawy obyczajów.

Nauka, którą po tym zaczął głosić, była właściwie uproszczoną mieszaniną judaizmu i chrześcijaństwa, ze znaczącą domieszką filozofii neoplatońskiej i mniejszą perskiego zoroastryzmu. Na razie udało mu się pozyskać dość skromne grono zwolenników: żonę, stryja, bogatego kupca Omara (który później został jego następcą - kalifem) i niewielu innych. Idąc na kompromis z mieszkańcami Mekki Mahomet utrzymał kultowe znaczenie tradycyjnej świątyni tamtejszych Arabów Kaaby i uznał czczony przez nich Czarny Kamień za największą świętość islamu. Głoszenie nowej religii w Mekce napotykało na coraz większą wrogość rządzącej tam oligarchii plemiennej. Obawa przed nimi zmusiła w 622 r. Mahometa i jego zwolenników[3] do ucieczki do Jatribu[4]. Jej data później dla muzułmanów zaczęła oznaczać początek nowej ery.

Liczba wyznawców Islamu
Islam nieprzeciętnie szybko zwiększa liczbę swoich wyznawców. 30 marca 2008 dziennik Corriere della Sera powołując się na Rocznik Papieski (Annuario Pontificio) na 2008 podał informację, iż Watykan po raz pierwszy oficjalnie przyznał, że liczba wyznawców islamu przekroczyła liczbę członków Kościoła rzymskokatolickiego (obecnie katolicy stanowią 17,4% ludności świata, a muzułmanie 19,2%)[6]. Za główną przyczynę tego zjawiska uważa się dynamiczny przyrost naturalny w krajach islamskich przy jednoczesnym spadku liczby urodzeń w krajach chrześcijańskich (wyjątkiem mogą być jedynie kraje Ameryki Łacińskiej)[7]. Należy jednak przy tym pamiętać, że członkowie Kościoła rzymskokatolickiego stanowią jedynie pewien procent chrześcijan (przy uwzględnieniu członków Kościoła prawosławnego, Kościołów protestanckich i anglikańskich chrześcijanie stanowią 33% światowej populacji[8]), dlatego też chrześcijaństwo nadal stanowi największą religię świata. Trzecią religią świata pod względem liczby wyznawców jest hinduizm[9].








Chrześcijaństwo



Chrześcijaństwo, chrystianizm (gr. Χριστιανισμóς, łac. Christianitas) – monoteistyczna religia objawienia, bazująca na nauczaniu Jezusa Chrystusa zawartym w kanonicznych ewangeliach. Jej wyznawcy uznają w nim obiecanego Mesjasza i Zbawiciela, który ustanowił Królestwo Boże poprzez swoje Zmartwychwstanie. Kanon wiary chrześcijańskiej został spisany w Nowym Testamencie i przekazywany jest przez Kościoły.

Zgodnie z najstarszymi Credo Jezus jest współistotny z Bogiem judaizmu i nosi tytuł boski Pan - (Kyrios, Adonai), którego to rzeczownika judaiści i zdecydowana większość chrześcijan używali jako zamiennika imienia własnego samego Stwórcy.
Wyznawanie wiary w bóstwo Jezusa, wyrażające się w uważaniu go za mesjasza i syna Bożego, wiary w jego odkupieńczą śmierć i zmartwychwstanie, jest dla chrześcijan podstawową drogą zbawienia (por. Rz 10,9), której początkiem jest sakrament chrztu.
Przekazywanie depozytu wiary chrześcijaństwo urzeczywistniało najpierw poprzez ustne przepowiadanie kerygmatu oraz przez pisma apostolskie, spisane za życia Apostołów, czyli pierwszych dwunastu uczniów Jezusa, których wybrał jako nowych patriarchów Kościoła-nowego Izraela, na wzór 12 pokoleń Jakuba. Odczytywano je, razem z Biblią hebrajską (na początku głównie Proroków), na uroczystych zebraniach niedzielnych, które nazywano Eucharystią. Po śmierci Apostołów, w długim procesie rozeznawania, ustalono kanon pism apostolskich uznanych za autentyczne, a dalszy przekaz wiary dokonuje się przez Tradycję - która wyjaśnia pisma Nowego Testamentu, i której podstawowe prawdy zostały sformułowane na pierwszych siedmiu Soborach powszechnych chrześcijaństwa niepodzielonego.
Pierwszym i podstawowym świętem chrześcijaństwa jest Wielkanoc, w tradycji prawosławnej zwana Paschą.

Zgodnie z Dziejami Apostolskimi (11,26) "W Antiochii po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami" (gr. Χριστιανός). Określenie to pochodziło prawdopodobnie z kręgów pogańskich i miało początkowo negatywny wydźwięk. Z czasem zaczęło wyrażać odrębność wiernych. Pierwsze użycie terminu chrześcijaństwo (gr. Χριστιανισμός) odnotowano w Liście do Koryntian. Pojawia się ono również u Tertuliana, Grzegorza z Nyssy i u innych pisarzy wczesnochrześcijańskich.
Pierwotnie symbolem chrześcijaństwa była ryba, zaś w III w. stał się nim krzyż. Nawiązano w ten sposób do dwóch pierwszych liter greckich słowa Christos (Χ – chi i Ρ – ro), a następnie również do ukrzyżowania Jezusa.

Chrześcijaństwo jest objawioną religią monoteistyczną, która bierze swój początek od Jezusa z Nazaretu. Według wiary chrześcijańskiej, Bóg objawiał się ludzkości stopniowo w historii Izraela i Kościoła. Proces ten swą pełnię osiągnął w Jezusie Chrystusie. Wraz z Judaizmem chrześcijanie wyznają, że Bóg jest jeden i że jest Stwórcą świata widzialnego i niewidzialnego, duchowego, i jest transcendentny wobec niego. Człowiek jest koroną stworzenia, obrazem Boga, ukazującym umysł Twórcy. Jednak obecna egzystencja człowieka jest w konflikcie z pierwotnym zamiarem stwórczym Boga. Konflikt ten nie może być usunięty ludzkimi siłami, z powodu grzechu pierworodnego, który sprawił, że człowiek żyje w alienacji, łamiąc Prawo Boże i sprawiedliwość i jest poddany grzechowi i śmierci. Bóg odpowiedział na ten stan poprzez Wcielenie swego Syna, Słowo, które stało się ciałem (J 1, 14). Przynajmniej od Soboru nicejskiego (325) częścią chrześcijańskiej ortodoksji jest wiara, że Jezus Chrystus jest odwiecznym Synem Bożym, równym co do istoty Bogu Ojcu, a zatem Bóg jest jeden w istocie, troisty w osobach (hipostazach): jako Bóg Ojciec, Syn Boży (Jezus) i Duch Święty. W ciągu wieków istnienia chrześcijaństwa kanon wiary był różnie definiowany przez teologów. Jednak absolutne minimum, którego już nie można zredukować by nie wyjść poza chrześcijaństwo, jest wiara w to, że poprzez życie, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa Bóg przyniósł światu zbawienie.
Każda z osób Bożych ma tę samą, jedną boską istotę (naturę) i pozostaje we wzajemnej relacji osobowej na zasadzie pochodzeń: Bóg Ojciec stanowi zasadę pochodzenia dla Syna, a razem z nim (wspólnie – łac. filioque – w tradycji zachodniej, przez Syna – łac. per filium – w tradycji wschodniej) dla Ducha Świętego.
W rozumieniu nieortodoksyjnych odłamów chrześcijan – antytrynitarzy, jak arianizm, Jezus Chrystus, Syn Boży, nie jest równy Ojcu i jest jemu podporządkowany. Pogląd ten został przez autorytet apostolski Kościoła odrzucony jako herezja już na Soborze w Nicei w 325 r., co zostało zapisane w symbolu nicejskim a następnie potwierdzone przez Sobór konstantynopolitański I (381 r.) w Nicejsko-konstantynopolitańskim wyznaniu wiary.
Jednorodzony Syn Ojca, który "stał się człowiekiem" w Jezusie Chrystusie, przez swą śmierć i zmartwychwstanie dokonał dzieła odkupienia człowieka i świata, dając ludziom, którzy wierzą zbawienie i życie wieczne. Chrześcijanie oczekują powszechnego zmartwychwstania oraz sądu ostatecznego, na którym nastąpi podział na zbawionych i potępionych.
W najbardziej elementarnej postaci doktryna ta została wyrażona w symbolach wiary: nicejsko-konstantynopolitańskim, apostolskim i atanazjańskim. Wyznacznikiem wiary chrześcijańskiej są orzeczenia siedmiu Soborów powszechnych, na których sformułowano podstawowe dogmaty: o boskości Syna Bożego (Sobór nicejski I – 325 rok), o boskości Ducha Świętego (Sobór konstantynopolitański I – 381 rok), o godności Marii jako "Theotokos, Matce Bożej" (Sobór efeski – 431 rok) i o dwóch naturach Chrystusa (Sobór chalcedoński – 451 rok). Ostatniego ze wspomnianych dogmatów nie przyjmują Kościoły tzw. monofizyckie.
Najstarsze chrześcijańskie wyznania, m.in. katolicyzm i prawosławie, oddając cześć Bogu w duchu i prawdzie (por. J 4,23) poprzez Jezusa Chrystusa, jedynego pośrednika, w duchu communio sanctorum - świętych obcowania (społeczność świętych), o którym mówi Apostolski symbol wiary z II wieku, łączą się w modlitwie z Marią Bogurodzicą, świętymi i aniołami – dziękują za wyjednane łaski i proszą o opiekę i pomoc w trudnych sprawach doczesnych i wiecznych. Źródła pisane tej pobożności sięgają IV wieku. W kościołach tych obecna jest także modlitwa za zmarłych w czyśćcu.
Podstawowym przykazaniem etycznym chrześcijan oprócz przykazań Dekalogu jest przykazanie miłości Boga oraz bliźniego (nawet nieprzyjaciół). Miłość polega nie na akceptacji grzechu, ale nieżywieniu negatywnych uczuć względem źle czyniących, krzywdzących, nieszukaniu odwetu, ale pozostawieniu człowiekowi prawa do wyboru własnej drogi, do wolności, którą każdy powinien szanować, podobnie jak Bóg to czyni względem każdego człowieka. W myśl nauczania, w żadnym wypadku nie oznacza to wspierania drugiego człowieka w czynieniu zła. Jeżeli jednak zechce czynić dobro, jest bratem, któremu chrześcijanin winien nieść podstawową pomoc w zależności od możliwości, nie zaniedbując własnego zbawienia. To dobro każdy chrześcijanin ma mnożyć w codziennym życiu, w każdym miejscu, w każdym czasie, dając przykład życia uczciwego, mówiąc prawdę, na zło odpowiadając życzliwą stanowczością, pokonując własny lęk, słabość, doskonaląc się w dobroci i życzliwości, odcinając się odważnie od wszelkich złych zachowań, nawet gdyby to miało kosztować wiele.




Założyciel chrześcijaństwa:



Jezus, nazwany Chrystusem (stąd chrześcijanie), dotychczas nie udało się dokładnie ustalić daty narodzin. Niektórzy badacze optują za 7 p.n.e., inni za 6 p.n.e. Jeśli przyjmiemy za prawdziwą datę śmierci Heroda (4 p.n.e.), Jezus urodził się przed tym rokiem. Został skazany na śmierć przez ukrzyżowanie za rządów prokuratora Judei Poncjusza Pilatusa (Piłata) (27-36 n.e.). Datę ukrzyżowania określa się na lata między 30 a 35 n.e.

Nowa era, którą miało się obliczać od roku urodzin Jezusa, z przyczyn pomyłki Dionizego Mniejszego została przesunięta o ok. 6 lat do przodu.

Matką Jezusa była Maria z Nazaretu w Galilei, poślubiona Józefowi, cieśli, pochodzącemu z królewskiego rodu Dawida. Gdy cesarz Oktawian August nakazał sporządzić spis ludności (8 p.n.e.), Józef z nowo poślubioną żoną udał się do Betlejem, miasta, skąd pochodził Dawid. Tu w stajence urodził się Jezus.

Józef z rodziną musieli uciekać do Egiptu przed prześladowaniami Heroda, gdzie przebywali do śmierci króla. Potem powrócili do Nazaretu, gdzie Jezus przebywał do czasu rozpoczęcia działalności publicznej. Rozpoczął ją od chrztu w rzece Jordan z rąk Jana Chrzciciela. Potem Jezus udał się na pustynię, gdzie przebywał 40 dni. Szybko zasłynął jako wędrowny nauczyciel, wiodąc za sobą tłumy słuchaczy i zwolenników. Spośród nich wybrał sobie grupę 12 uczniów (apostołowie). Liczne uzdrowienia oraz cuda, które czynił, wspierały jego dar krasomówstwa. Wędrował po Galilei, Judei i Samarii, wreszcie przybył do Jerozolimy. Jego działalność spotkała się z nienawiścią panujących grup konserwatywnych, obawiających się skażenia judaizmu (faryzeusze).

Entuzjastyczne przyjęcie przy wkraczaniu do Jerozolimy w kilka dni potem zamieniło się w oskarżenie Jezusa przed sanhedrynem za to, że mienił się Bogiem. Wyrok kapłański zatwierdził Poncjusz Piłat i skazał go na śmierć za samozwańcze nazwanie się królem żydowskiem. Wyrok wykonano pospiesznie w przeddzień święta Paschy na miejscu straceń zwanym Golgotą koło Jerozolimy. Ciało szybko zdjęto z krzyża i pochowano w grobie wykupionym od Józefa z Arymatei, cichego zwolennika Jezusa. Według Nowego Testamentu Jezus zmartwychwstał trzeciego dnia i po 40 dniach wstąpił do nieba.

W pierwotnych relacjach Jezus, uważany za Mesjasza, nie występował pod nazwą Chrystus. Dopiero od ok. 60 n.e., w późniejszym okresie kształtowania się pierwszych gmin chrześcijańskich, taką nazwę (z greckiego pomazaniec, mesjasz) nadał mu św. Paweł z Tarsu.



Papież Franciszek

Matka Jezusa :



Maryja z Nazaretu (ur. przed 20 p.n.e. w Jerozolimie, zm. po 30 n.e. wg tradycji w Efezie ) – Żydówka , żona cieśli Józefa i matka Jezusa Chrystusa , czczona w wielu wyznaniach chrześcijańskich i islamie .
Zgodnie z przekazem apokryfów , Maria była córką Joachima i Anny . Wedle wzmianek w Ewangeliach , poczęła i urodziła syna pod wpływem Ducha Świętego . Nowonarodzone dziecię otrzymało imię Jezus . W późniejszych przekazach biblijnych pojawia się sporadycznie. To właśnie ona odnalazła dwunastoletniego Jezusa w świątyni. Wraz z synem uczestniczyła w weselu w Kanie Galilejskiej i była świadkiem pierwszego cudu Chrystusa. Stała również pod krzyżem wraz z Marią Magdaleną , Marią Kleofasową oraz Janem i widziała męczeńską śmierć syna na krzyżu. Zgodnie z tradycją katolicką, po śmierci została wraz z ciałem wzięta do nieba.

Statystyka 

Chrześcijaństwo jest obecnie najliczniej reprezentowaną religią na świecie.
Wyznawana jest obecnie przez ok. 33% ludności świata. Wśród blisko 2,5 miliarda chrześcijan wyróżnia się (dane z 2011):
  • ok. 1,16 mld katolików,
  • ok. 1,04 mld protestantów, w tym:
    • ok. 612 mln charyzmatycznych,
    • ok. 426 mln klasycznych,
  • ok. 271 mln prawosławnych,
  • ok. 87 mln anglikanów,
  • ok. 35 mln chrześcijan należących do pozostałych odłamów.
Do ostatniej pozycji zalicza się również różnego rodzaju sekty pochodzenia chrześcijańskiego.
Chrześcijanie przeważają w strukturze religijnej Europy, na terenach skolonizowanych przez Europejczyków – obu Ameryk i Australii, w Afryce stanowią ok. 38% ludności, w Azji – stanowią mniejszość.
Dziś istnieje już 42 tys. Kościołów i wspólnot kościelnych.

Judaizm


Początki judaizmu
Po zdobyciu Babilonu Cyrus w 538 roku p.n.e. po­zwolił Żydom wrócić do ojczyzny i odbudować świą­tynię jerozolimską. Część wygnańców powróciła do kraju Judy. Odbudowa ciągnęła się jednak długo. Przybysze z Babilonii ulegali wpływom ludności, któ­rą tu zastali. Stan ten niepokoił zwolenników judaizmu w Babilonii. Postanowili oni uzdrowić radykalnie sytuację w ojczyźnie. Dokonał tego kapłan i pisarz imieniem Ezdrasz, który przeprowadził też ra­dykalną reformę całego życia religijnego oraz piętno­wał nadużycia społeczne. Ogłosił on uroczyście „Pra­wo Jahwe" całemu ludowi. To ogłoszenie Tory ozna­cza powstanie judaizmu. Sprawy polityczne i społeczne uporządkował w Ju­dzie Nehemiasz. Prowincja judzka korzystała odtąd z szerokiej autonomii wewnętrznej. Na jej czele stał arcykapłan świątyni jerozolimskiej.. Decyzja króla perskiego przekształciła całkowicie istotę żydowskiej religii. Z niewielkiego związku plemion powstał nowy twór — naród, którego nie łączyła wspólnota terytorium, lecz ta sama wyznawana przez wszystkich jego członków religia, dająca odtąd silne poczucie jedności. Wskutek reform Ezdrasza i Nehemiasza doszło do ostatecznego zerwania z Samarytanami. Wykluczono ich ze społeczności żydowskiej i zabroniono im wstę­pu do świątyni jerozolimskiej. Samarytanie przyjęli za podstawę swych wierzeń Pięcioksiąg i nie uznali późniejszych ksiąg judaizmu. Zbudowali oni własną świątynię na górze Garizim, w pobliżu dawnego Sy-chem lobecnie Nablus, którą zburzył dwa wieki póź­niej Jan Hirkan. Ten wielki rozłam w obrębie judaiz­mu ma swe początki w dawnej rywalizacji plemion północnych i południowych. Gmina Samarytan nie wy­szła poza wąskie ramy swego okręgu. Jej liczebność stale malała. Przetrwała jednak do naszych czasów i obecnie liczy około 200 członków. Helle­nizm przenikał też do Judei, która zachowała swą au­tonomię polityczną i religijną. Pociągał on wielu Ży­dów, zwłaszcza z warstw wykształconych. Zarzucając własną religię nie przyjmowali jednak żadnej nowej, lecz stawali się ateistami. Zycie religijne Żydów kon­centrowało się wtedy wokół Tory. Jej egzemplarze znalazły się we wszystkich synagogach. Ponieważ ka­płani, którzy winni wyjaśniać Prawo, zajmowali się bardziej kultem świątynnym, powstała wówczas grupa ludzi, którzy poświęcili się studiowaniu i wyjaśnianiu Prawa. Byli to tzw. soferim, czyli pisarze. Kult w drugiej świątyni zorganizowano zgodnie z nakazami Kodeksu Kapłańskiego. System ofiar został znacznie rozwinięty.. Dzień Pojednania, czyli Jom Kippur (Kapł. 16, 33), pozostał głównym dniem pokuty judaiz­mu, a symbolika jego nie uległa zmianie aż do na­szych Stopniowo rozwijał się w Judei opór przeciwko hel­lenizmowi. Wybuchło powstanie w obronie religii. Na jego czele stanął skromny kapłan z Modiin, Mata-tiasz z rodu Hasmoneuszy, oraz jego synowie, zwłasz­cza zaś Juda zwany Machabejczykiem (od hebr. ma~ chebct, „młot"). Zdobył on część Jerozolimy wraz ze świątynią. Z wydarzeniem tym tradycja związała uro­czystość obchodzoną w grudniu jako święto Chanuk-ka („poświęcenie"). Walki machabejskie przyniosły wolność religijną i niezależność polityczną, które umo­żliwiły wprowadzenie rządów Prawa. Dalszy rozwój sytuacji spowodował, że wśród cha- sidim powstały nowe ugrupowania religijne, które z czasem przekształciły się w stronnictwa polityczne. Jednym z nich byli saduceusze, którzy mimo ulegania wpływom hellenizmu pozostali monoteistami i prze- strzegali ściśle Tory.



Najstarszą religią monoteistyczną jest judaizm - zaczął się kształtować około 1800 lat p.n.e. około 5 milionów mieszka w Izraelu, a ponad 5,5 miliona w diasporze, głównie w Stanach Zjednoczonych. Początki judaizmu wiążą się z wyjściem patriarchy Abrahama z Uhr Chaldejskiego do ziemi Kanaan. Podstawą tej religii jest wiara w jednego Boga - Jahwe, który stworzył świat i nim kieruje. Izraelici zawarli z Jahwe przymierze. Oczekują przyjścia Mesjasza. Świętą księga jest Pięcioksiąg Mojżeszowy (Tora). Korzysta się też z mądrości zapisanych w Talmudzie. Obecnie judaizm dzieli się na ortodoksyjny, reformowany (postępowy) i konserwatywny.
Normy przestrzegane przez ortodoksyjnego Żyda:

    osiem dni po narodzinach dziecko płci męskiej jest obrzezane;
    za dorosłych uznaje się dziewczynki w wieku 12 lat i chłopców w wieku 13 lat. Moment wejścia w dorosłość nosi nazwę bar micwy (u chłopców) i bat micwy (u dziewcząt);
    od momentu wejścia w dorosłość obowiązuje zakaz przebywania w zamkniętym pomieszczeniu dwóch osób przeciwnej płci nie spokrewnionych ze sobą;
    małżeństwo i posiadanie dzieci;
    na łożu śmierci winno wyznać się swoje grzechy;
    w ciągu dnia należy odmówić trzy modlitwy;
    spożywać można tylko żywność koszerną;
    obowiązkowe święcenie szabatu - zakaz wykonywania wszelkiej pracy od zmroku w piątek do zmroku w sobotę;

Najważniejsze święta judaistyczne:

    Rosz ha-Szan - Nowy Rok;
    Jom Kipur - Dzień Pojednania; trwa 30 dni we wrześniu i październiku
   Sukkot - Święto Namiotów;14.1
    Purim; święto uchronienia Żydów ;14.luty - marzec
    Chanuka; 29/30 listopad
    Pascha. Wyzwolenie izraelitów z Niewoli Egipskiej ; marzec - kwiecień
Ortodoksyjny Żyd – przestrzegający zasad Judaizmu i wierzący w judaizm Żyd
Koszerność, kaszrut– pojęcie, odnoszące się do reguł obowiązujących w prawie żydowskim (halacha), określających rodzaje produktów dozwolonych do spożywania (pokarmy, napoje i leki) oraz warunki w jakich powinny być produkowane oraz spożywane

Judaizm  Gwiazda Dawida
zwana też Tarczą Dawida. Gwiazda Dawida nie jest symbolem religii żydowskiej, tylko znakiem, który ma wymiar narodowościowy. Jest ona również oficjalnym symbolem państwa Izrael i jest umieszczana na oficjalnych dokumentach. Judaizm ukształtował się w II tysiącleciu p.n.e


Statystyki znajdują się na stronie o chrześcijaństwien samym dole
http://projektszlachcicki.blogspot.com/2013/02/chrzescijanstwo_24.html

Jan Kalwin






Jan Kalwin, fr. Jean Cauvin albo również Jean Calvin (ur. 10 lipca 1509 w Noyon, zm. 27 maja 1564 w Genewie) – teolog i humanista. Twórca jednej z doktryn religijnych - ewangelicyzmu reformowanego, przyjętej przez kościoły ewangelicko-reformowane, prezbiteriańskie i kongregacjonalne, opierającej się na predestynacji, symbolicznej obecności Jezusa Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej i surowych regułach życia. Nazywany "teologiem par excellence"; "Arystotelesem Reformacji"; "Akwinitą Kościoła reformowanego"; "Likurgiem chrześcijańskiej demokracji"; "papieżem Genewy"; "najbardziej chrześcijańskim mężem swej epoki" czy też "drugim patriarchą reformacji".

Kalwin był również organizatorem – stworzył "prezbiterialny" system rządów, który wywarł duży wpływ na teorię państwa demokratycznego. Głównym dziełem Kalwina jest Institutio religionis christianae.

Marcin Luter


Marcin Luter (niem. Martin Luther, ur. 10 listopada 1483 r. w Eisleben, zm. 18 lutego 1546 r. tamże) – niemiecki reformator religijny, teolog i inicjator reformacji, mnich augustiański, doktor teologii, współtwórca luteranizmu. Autor 95 tez potępiających praktykę sprzedaży odpustów, w których odrzucał możliwość kupienia łaski Bożej.
Pomimo że nie brał czynnego udziału w wystąpieniach religijnych i społeczno-politycznych, a jedynie pisał polemiki i katechezy, skupił wokół swojej idei całą opozycję Kościoła katolickiego. Przełożył Biblię na język niemiecki był autorem Postylli Domowej, Małego i Dużego katechizmu, Artykułów szmalkaldzkich oraz wielu pieśni kościelnych, w tym ewangelickiego hymnu: Warownym grodem jest nasz Bóg.
Podstawę jego nauki stanowią hasła: sola scriptura – jedynie Pismo, sola fide – jedynie wiara, sola gratia – jedynie łaska, solus Christus – jedynie Chrystus, solum  Ve rbum – jedynie Słowo.
Kościoły protestanckie uznają Lutra za bohatera wiary, reformatora i odnowiciela Kościoła. Kościół anglikański zalicza Lutra do grona świętych. Jego wspomnienie obchodzone jest w rocznicę śmierci, 18 lutego.

Otwarcie :D

Ten blog został utworzony na potrzeby projektu gimnazjalnego. Informacje znajdujące się na tym blogu zostały zaczerpnięte ze stron internetowych lub z własnych wiadomości.